«ساعت۲۵» پنج سال است که با نام موسیقی آنتنِ تلویزیون را در اختیار دارد اما در نظرسنجی‌های بهترین برنامه‌های صداوسیما آماری فاجعه بار داشته است.
به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، ۴۳۹ هزار رای، اختلاف با بهترین برنامه‌ی تخصصیِ تلویزیون و هفتم شدن در میان تنها ۹ برنامه؛ آمار امیدوار کننده‌ای نیست. برنامه‌ای که ۲ ساعت آنتنِ تلویزیون را آن هم به صورت زنده در اختیار دارد و پنج سال از عمرش می‌گذرد اما هنوز ثمره‌اش با هزینه‌اش نمی‌چربد.
«ساعت ۲۵» برنامه‌ای است با موضوع موسیقی که از شبکه ۵ پخش می‌شود. این برنامه سال گذشته در میانِ نظرسنجی‌های «سه‌ستاره»(برنامه‌ای که از شبکه ۳ سیما پخش می‌شود و هر سال با رای‌گیری از مردم، بهترین برنامه‌های تلویزیون در بخش‌های مختلف را معرفی می‌کند) در بخش برنامه‌های تخصصی جای نگرفت و به حق آن را در میان برنامه‌های سرگرمی جا دادند. جالب این که «ساعت۲۵»ی‌ها مدعی بودند که برنامه‌ی آنها تخصصی است و نباید در تقسیم‌بندی‌ها در میان برنامه‌های سرگرمی جای بگیرد.
امسال اما احسان علیخانی و برنامه‌ی «سه‌ستاره» هوای «ساعت۲۵» را بیشتر داشتند و آن را در میان برنامه‌های تخصصی جای دادند اما حتی این لطف هم نتوانست اوضاع این برنامه را بهتر کند و در نهایت با ۳۷ هزار رای در رده‌ی هفتمِ برنامه‌های تخصصیِ تلویزیون قرار گرفت؛ این درست همان رده‌ای بود که سال گذشته در میان برنامه‌های سرگرمی نصیبشان شد.
برای برنامه‌ای که ادعا می‌کند به طور تخصصی به هنر موسیقی می‌پردازد، چنین رده‌ای در یکی از مهمترین نظرسنجی‌های صداوسیما فاجعه بار است.
موسیقی هنری است که بی‌شک درصدِ بسیاری از مردمان امروز ایران با آن در ارتباطند. برخی موسیقی ایرانی می‌شنوند و برخی هم اهل موسیقی پاپ هستند. برخی هم به راک و جز و کلاسیک علاقه دارند و برخی هم موسیقی نواحی را می‌پسندند. کسانی هم هستند که موسیقی‌هایی با موضوع مذهبی را دنبال می‌کنند.
پس تقریبا تمامِ جامعه با موسیقی سروکار دارند و اگر برنامه‌ای به موضوع موسیقی بپردازد و به طور حرفه‌ای تهیه شود، بی‌شک می‌تواند در صدرِ برنامه‌های محبوبِ مخاطبان جای بگیرد؛ نه این که در رده‌های آخر جا خوش کند.
البته در این میان محدودیت‌های پرداختن به موسیقی در صداوسیما برکسی پوشیده نیست. اما باید قبول کرد که در سال‌های اخیر محدودیت‌های پرداختن به موسیقی در صداوسیما کاهش یافته و مسئولان این سازمان به خوبی بر قدرت و تاثیرگذاری این هنر واقف شده‌اند.
شاید به همین دلیل است که مسئولان صداوسیما در طول پنج سال گذشته فضای مناسبی برای برنامه‌ی «ساعت۲۵» فراهم کرده‌اند تا آنها بتوانند به کارشان ادامه دهند؛ حال این که «ساعت۲۵»ی‌ها توانسته‌اند از این فضا به خوبی استفاده کنند یا خیر جای بررسی دارد.
باید دید این برنامه توانسته کارایی و تاثیرگذاری مناسبی در جامعه داشته باشد؟ آیا «ساعت۲۵» ارزش این همه حمایت و هزینه را داشته است؟ آیا این برنامه توانسته موسیقی اصیلِ ایرانی و موسیقی‌های جدیِ پُرمغز را به مخاطبان معرفی کند؟ آیا توانسته سطح سلیقه‌ی موسیقایی جامعه را ارتقا دهد؟
تحقیق در پاسخ دادن به این پرسش‌ها نتایجی امیدوارکننده‌ای در برنداشت.
نگاهی دوباره به نتیجه نظرسنجیِ برنامه‌ی «سه‌ستاره» در پایان سال ۱۳۹۵ نشان می‌دهد که «ساعت۲۵۵» به اندازه‌ی زمانی که دارد و البته هزینه‌ای که برایش می‌شود، کارایی نداشته است. باید دید «ساعت۲۵» با این که هر هفته دو ساعت از آنتنِ زنده‌ی تلویزیون را در اختیار دارد، چرا نمی‌تواند در کارش موفق باشد.
در ادامه نگاهی داریم به دلایل عدم موفقیت برنامه‌ی «ساعت۲۵۵»؛
چرا هفت می‌تواند اما «ساعت۲۵» نه!
به یاد بیاورید روزهای برگزاری سی‌وچهارمین و حتی سی‌وپنجمین جشنواره فیلم فجر را… . آنجا که هر شب برنامه‌ی «هفت» و منتقدانش بزرگترین خدمت را به هنر سینما می‌کردند. آنان با برنامه‌ی «هفت» هر شب بحث‌هایی داغ و جنجالی درباره‌ی سینما به راه می‌انداختند و چنان بر ذهنِ مخاطبان اثر می‌گذاشتند که فردا صبحش؛ هر کجا که می‌رفتی سخن از سینما و فیلم‌های جشنواره بود.
بماند که در نهایت عده‌ای می‌گفتند برنامه‌ی هفت جهت‌دار است و منتقدانش راه را درست نمی‌روند. اما خدمتِ بزرگ برنامه‌ی «هفت» به سینمای ایران، مطرح کردنِ هنر سینما در سطح جامعه و حتی برای عامه‌ی مردم بود.
اما آیا «ساعت ۲۵» چنین تاثیری بر مخاطبان داشته است؟ اصلا «ساعت ۲۵» برای جشنواره موسیقی فجر چه کرده است در این پنج سال گذشته؟ نهایتِ کاری که آنها کرده‌اند تهیه گزارش‌هایی کُلی از جشنواره است.
بی‌شک برنامه‌ی «هفت» در سال‌های گذشته کسانی را به عنوان مجری در اختیار داشته که خودشان با زیروبمِ سینما آشنا بوده‌اند. اما تا همین اواخر سال ۹۴ مجری «ساعت ۲۵» برخی اصطلاحاتِ موسیقایی را هم درست تلفظ نمی‌کرد؛ چه رسد به این که بخواهد به اوضاع و احوال موسیقی تسلط داشته باشد.
«هفت» خوب می‌داند چگونه از خبرنگاران، روزنامه‌نگاران و منتقدان عرصه سینما استفاده کند؛ در حالی که «ساعت۲۵» به خبرنگاران، روزنامه‌نگاران و منتقدان عرصه موسیقی دهن‌کجی هم می‌کند.
منتقد سینما به جای منتقد موسیقی / دهن‌کجی به خبرنگاران، روزنامه‌نگاران و منتقدان موسیقی
دست‌اندرکاران برنامه‌ی «ساعت ۲۵» آنقدر با فضای موسیقی کشور بیگانه هستند که وقتی می‌خواهند در یکی از برنامه‌هایشان موسیقی فیلم را بررسی کنند، به جای آوردن منتقدان عرصه موسیقی به برنامه، یکی از منتقدان عرصه سینما را به برنامه دعوت کردند.
انگار «ساعت۲۵»ی‌ها هم مانند ناآشنایان با فضای موسیقی کشور معتقدند که ما در عرصه موسیقی منتقد نداریم. غافل که نه تنها منتقد داریم که بسیارند کسانی که در این عرصه توانمندند.
میثم یوسف، دکتر مهران پورمندان، کیوان میرهادی و امیر بهاری کسانی هستند که به طور تخصصی در عرصه موسیقی فیلم صاحب‌نظر هستند.
البته ندانم‌کاری‌های «ساعت۲۵» زمانی آشکارتر شد که امیر پوریا را به عنوان منتقد موسیقی فیلم به برنامه آورد. امیر پوریا کسی است که در سال‌های گذشته و در جریان نشستی رسانه‌ای در فرهنگسرای نیاوران به طور آشکارا به اهالی رسانه در عرصه موسیقی توهین کرد و در نهایت هم این توهین او با واکنش خبرنگاران عرصه موسیقی مواجه شد. اما پوریا هرگز از گفته‌ی خود بازنگشت.
چندین ماه بعد، تنها برنامه‌ی موسیقی در تلویزیون امیر پوریا را به استودیوی خود می‌آورد تا به نوعی به خبرنگاران، روزنامه‌نگاران و منتقدان عرصه موسیقی دهن‌کجی کرده باشد. به راستی که علمِ سازندگانِ برنامه‌ی «ساعت ۲۵» از اوضاع موسیقی کشور به اندازه‌ی علمی است که امیر پوریا از آن داشته و دارد. آنها انگار در طول سال هیچ کدام از صفحه‌های موسیقی منتشر شده در خبرگزاری‌ها، روزنامه‌ها، سایت‌ها و مجله‌ها را نمی‌خوانند؛ که اگر می‌خواندند دچار چنین اشتباه‌هایی نمی‌شدند. یا شاید هم می‌خوانند و با آوردن امیر پوریا به برنامه‌شان خواسته‌اند دهن‌کجی‌شان به اهالی رسانه در عرصه موسیقی، آشکارتر شود.
تَکَلُف مجری و گفت‌وگوهای کِسل کننده
۲۵ دی ۱۳۹۴ بود که امیرحسین مدرس برای نخستین بار به عنوان مجری، در برنامه‌ی «ساعت ۲۵» حضور یافت. پیش از آن محمدرضا قدیریان برای چند سال اجرای این برنامه را برعهده داشت.
قدیریان نه تخصصی درباره‌ی موسیقی داشت و نه در اجرایش خلاقیت و ویژکی خاصی دیده می‌شد. او فقط یک مجری ساده با دامنه‌ی واژگانی بسیار محدود و ناآشنا با ژانرهای موسیقی بود. شاید تنها هنرِ قدیریان در اجرا همان لوس‌بازی‌هایی باشد که این روزها در میان مجری‌های تلویزیون مُد شده است.
اما آمدنِ مدرس هم گرهِ «ساعت۲۵» را باز نکرد و فقط توانست لوس‌بازی‌های گذشته را تمام کند. مدرس پیش از آمدن به تنها برنامه‌ی تخصصیِ موسیقی در تلویزیون؛ خوانندگی هم کرده بود. او سابقه‌ی اجرای برنامه‌ی «نیم‌رخ» را در کارنامه داشت که در زمان خودش برنامه‌ای موفق بود. مدرس درست حرف می‌زند، دامنه‌ی واژگانی خوبی دارد و رفتاری پر از نجابت با مخاطبان دارد. اما هرگز نمی‌تواند با مهمانان برنامه وارد چالش شود.
به هر روی برای داشتنِ گفت‌وگوهایی چالشی در برنامه‌های تلویزیونی باید خویِ خبرنگاری داشت و تعارف و تکلیف را کنار گذاشت. این درست همان نقطه‌ی ضعفِ امیرحسین مدرس در برنامه‌های تلویزیونی است. با این حال نباید فراموش کرد که او به عنوان یک مجری کارش را خوب انجام می‌دهد اما هرگز خویِ ژورنالیستی برای انجام گفت‌وگویی چالشی و جذاب را ندارد.
ساعت پخشِ نامناسب
این شاید تنها بهانه‌ی تهیه کننده و عوامل برنامه‌ی «ساعت ۲۵» برای عدم موفقیتشان باشد. اگر تعارف را کنار بگذاریم؛ آنها در طیِ چند سال روی آنتن بردنِ این برنامه هرگز نتوانسته‌اند بر روند موسیقی کشور تاثیر بگذارند و سطح سلیقه‌ی مخاطبانشان را ارتقا دهند. تنها بهانه‌ای که برای این امر هم مطرح می‌شود؛ ساعتِ نامناسبِ پخش است. این برنامه هر هفته ساعت ۳۰ دقیقه‌ی بامدادِ روز جمعه پخش می‌شود.
حال باید این پرسش را از مسئولان صداوسیما داشت که چرا ساعت پخش این برنامه را به ساعتی مناسب‌تر تغییر نمی‌دهند؟ اگر امکان چنین کاری هم وجود ندارد، پس چرا کلا پخش این برنامه را متوقف نمی‌کنند که بیش از این بودجه‌ی صداوسیما خرج برنامه‌ای خنثی نشود؟
بی‌شک پخش برنامه‌ای دو ساعته آن هم به صورت زنده هزینه‌های گزافی در بر دارد. اگر این برنامه آنقدر برای مسئولان صداوسیما اهمیت دارد که برایش تا این حد هزینه کنند، چرا ساعت پخشش را تغییر نمی‌دهند و اگر هم به هر دلیلی امکان این کار وجود ندارد؛ چرا پخش آن را متوقف نمی‌کنند.
مگر «ساعت۲۵» در طول پنج سال گذشته که پخش شده، چه تاثیر در هنر موسیقیِ کشور داشته که اگر پخشش قطع شود، این تاثیر دیگر نخواهد بود؟
البته باید از تهیه‌کننده‌ی این برنامه هم پرسید که اگر معتقد است زمان پخش برنامه مناسب نیست و به همین دلیل هم نمی‌تواند تاثیرگذاری مناسبی داشته باشد؛ پس چرا به صورت داوطلبانه تولید این برنامه را متوقف نمی‌کند تا شاید بیشتر از این پول بیت‌المال هدر نرود.
چرا ۹۰ می‌تواند اما «ساعت۲۵» نه!
برنامه‌ی ۹۰ با اجرای عادل فردوسی‌پور دوشنبه‌های هر هفته و از ساعت حدود ۲۳ به روی آنتن می‌رود. بیش از نیمی از این برنامه در بامداد روز بعد پخش می‌شود اما مخاطبان آن همچنان بیدار می‌مانند و رخدادهای برنامه را دنبال می‌کنند. این تجربه‌ی ۹۰ نشان می‌دهد که اگر برنامه جذاب باشد، مخاطب تا ۲ و یا ۳ بامداد هم بیدار می‌ماند تا آن را ببیند.
«ساعت ۲۵» نبینید سطح سلیقه‌تان پایین می‌آید
عوامل برنامه‌ی «ساعت ۲۵» با این استدلال که بیشتر مردم ایران در حال حاضر موسیقی پاپ می‌شنوند و علاقه‌مند به این ژانر از موسیقی هستند؛ این برنامه را پر کردند از گزارش‌های مربوط به موسیقی پاپ. اما حتی پاپیولار کردن بیشتر گزارش‌های برنامه هم نتوانست موفقیت این برنامه را تضمین کند.
مرور قسمت‌های مختلف برنامه «ساعت ۲۵» نشان می‌دهد که اگر بیننده‌ی ثابت این برنامه باشید، بعد از مدتی سطح سلیقه‌تان به شدت افت می‌کند. این برنامه کمترین زمان را به موسیقی ایرانی، موسیقی کلاسیک و البته موسیقی نواحی ایران اختصای می‌دهد. گویی موسیقیِ جدی در این برنامه جایِ چندانی ندارد.
بی‌شک کسی منکرِ لزوم پرداختن به موسیقی پاپ نیست، اما بعید است که این ژانر از موسیقی در اولویت‌های فرهنگی و هنری کشور و البته صداوسیما باشد. موسیقی پاپ در هیچ کجای دنیا به برنامه‌ی تخصصی نیاز ندارد. معمولا برای این ژانر از موسیقی برنامه‌هایی به شکل سرگرمی و جذاب می‌سازند و تنها به مرور رویدادهای موسیقی پاپ می‌پردازند.
اما انواع موسیقی‌های جدی به برنامه‌های تخصصی نیاز دارند که شاید رسالت اصلیِ برنامه‌ی «ساعت ۲۵» هم پرداختن به همین موسیقی‌های جدی باشد. وقتی با پول بیت‌المال برنامه‌ای تهیه می‌شود باید هدف و رویه‌اش در راستای ارتقای سطح فرهنگی و هنری جامعه باشد. پس چنین برنامه‌ای باید بیشتر از هر چیزی به موسیقی ایرانی، موسیقی کلاسیک و البته موسیقی نواحی مختلف ایران بپردازد؛ نه این که مهمترین گزارش‌هایش را به پشت‌صحنه‌ی کنسرت‌های خوانندگان پاپ اختصاص دهد.
جای خالی موسیقی ایرانی
اگر فقط چند هفته به طور مرتب برنامه‌ی «ساعت ۲۵» را ببینید متوجه می‌شوید که انتخابِ نخستِ دوربین‌های این برنامه برای تهیه گزارش از کنسرت‌های موسیقی، همیشه کنسرت‌های پاپ است. طراحان این برنامه تمام تمرکزشان را بر روی جذب مخاطب گذاشته‌اند و با همین دیدگاه هم بیشتر به سمتِ موسیقی پاپ متمایل شده‌اند. متاسفانه آنها با این که بیشتر وقت برنامه را به موسیقی پاپ اختصاص داده‌اند باز هم نتوانسته‌اند رضایت مخاطبان را جلب کنند؛ اثبات این ادعا هم نظرسنجی برنامه‌ی «سه ستاره» است؛ آنجا که «ساعت۲۵» در میان ۹ برنامه‌ی تخصصی تلویزیون هفتم می‌شود.
البته «ساعت۲۵»ی‌ها خوب بلدند مسئولان صدا و سیما را هم راضی نگه دارند(شما بخوانید دور بزنند)؛ به همین منظور است که گاهی اهالی موسیقی ایرانی و حتی موسیقی نواحی را هم به برنامه دعوت می‌کنند و به عنوان مهمان از آنها پذیرایی می‌کنند(معمولا میانِ مهمانِ برنامه و مجری، گفت‌وگویی چالشی و دیدنی شکل نمی‌گیرد). شاید پیش خودتان بگویید که آوردن مهمان به برنامه هم نوعی تقدیر و پرداختن به این نوع موسیقی است. اما واقعیت این است که دعوت از اهالی موسیقی ایرانی و موسیقی نواحی نه برای پرداختن به این نوع موسیقی که تنها به این علت است که اهالی موسیقی پاپ معمولا حاضر به حضور در چنین برنامه‌هایی نمی‌شوند.
مثلا اگر فلان خواننده‌ی موسیقی پاپ قبول کند که به برنامه‌ی «ساعت ۲۵» بیاید، بی‌شک حضور این خواننده در اولویت قطعیِ این برنامه است. باز هم تاکید می‌کنم که پرداختن به موسیقی پاپ هیچ ایرادی ندارد و به هر حال این ژانر از موسیقی هم در جامعه ما طرفداران خود را دارد اما باید توجه داشت که موسیقی پاپ از آنِ فرهنگ و هنر ایران نیست و اصالت ایرانی ندارد. با این حال و با این که مسئولان برنامه «ساعت ۲۵» بیشتر تمرکزشان بر روی موسیقی پاپ است اما باز هم نتوانسته‌اند مخاطبان زیادی را برای برنامه جذب کنند و تاثیرگذاری چندانی در موسیقی کشور داشته باشند.
جای خالی موسیقی نواحی
بیشتر موزیک‌ویدیوهایی که از برنامه «ساعت۲۵» پخش می‌شود، به موسیقی پاپ اختصاص دارد. گویی آنها تعهد کرده‌اند که جز پاپ چیز دیگری پخش نکنند!
در این میان موسیقی نواحی مناطق مختلف ایران در این برنامه جایی نداشته و ندارد. البته گاهی گزارش‌هایی سرهم‌بندی می‌شود که در آمارهایشان بگویند به موسیقی نواحی هم پرداختیم اما این برنامه هرگز نگاهی دلسوزانه و متعهدانه به موسیقی نواحی نداشته است.
سرگرمی بهتر از تخصصی است
سال گذشته مسئولان نظرسنجی در برنامه‌ی «سه ستاره» به خوبی درک کرده بودند که برنامه‌ی «ساعت ۲۵» بیش از هر چیز جنبه‌ی سرگرمی دارد نه تخصصی. آنها در تقسیم بندی‌هایشان این برنامه را در میان برنامه‌های سرگرمی قرار داده بودند. جالب این که دست‌اندرکاران «ساعت ۲۵» به این تقسیم‌بندی اعتراض داشتند و خود را برنامه‌ای تخصصی می‌دانستند. واقعا باید از آنها پرسید که کجای برنامه‌ی شما تخصصی است!
بیایید همین آخرین برنامه‌ی پخش شده در سال گذشته که ۲۷ اسفند ۱۳۹۵ روی آنتن شبکه‌ی ۵ رفت را مرور کنیم؛ «ساعت ۲۵» با تیتراژی آغاز می‌شود که موسیقی‌اش تلفیقی است و از همان ابتدا به شما می‌گوید که قرار نیست با چیز مشخصی مواجه شوید و ماجرا یک آشِ شله قلمکار است.
ادامه‌ی برنامه پخشِ کلیپی با صدای زنده‌یاد ناصر عبدالهی و در ادامه پخش بخشی از قطعه‌ی «بوی عیدی» با صدای زنده‌یاد فرهاد. در ادامه‌ی برنامه عکس‌ها و پیام‌های تبریک هنرمندان به مناسبت عید پخش می‌شود.
در ادامه بخشی به نامِ زیر و بم پخش می‌شود:
در کافه گفت‌وگو می‌کنند. صدای خنده‌های خانم‌ها و آقایان اطراف می‌آید! پرسش‌ها حوالی این می‌چرخه که اخلاقت چطوره و از چی خوشت میاد و از چی خوشت نمیاد!
کسی که مقابل بهروز صفاریان نشسته و قرار است با این آهنگساز و تنظیم‌کننده‌ی تاثیرگذار موسیقی پاپ صحبت کند؛ اولین پرسشش این است که از کدوم اخلاقات خوشت میاد و از کدومش نه!
پخش موزیک ویدیوی عطر و خاطره با صدای علی زندوکیلی. یادی از درگذشتگان عرصه موسیقی. آمدن مهمان برنامه به استودیو؛ امیر ارجینی ترانه‌سرا. در لابه‌لای گفت‌وگو با ارجینی گزیده‌ای از آثاری پخش می‌شود که ترانه‌سرایشان زنده‌یاد افشین یدالهی بود. گفت‌وگو ادامه می‌یابد.
در ادامه بخش موسیقی فیلم پخش می‌شود:
در برنامه‌ی ۲۷ اسفند ۱۳۹۵ حسین علیزاده به عنوان آهنگساز فیلم معرفی شد. این معرفی با تلفیق عکس‌هایی اینترنتی و نریشنی ساده انجام شد. در حالی که پرداختن به حسین علیزاده به عنوان آهنگسازی موفق در عرصه موسیقی فیلم به ساعت‌ها زمان نیاز دارد. کاری که «ساعت ۲۵» برای چنین هنرمندانی انجام می‌دهد در حدِ همان اطلاعاتی است که در ویکی‌پدیا هم هست و هر کسی با یک سرچِ ساده می‌تواند به این اطلاعات دست پیدا کند. جالب این که «ساعت ۲۵» در ارائه‌ی همین اطلاعاتِ ساده هم گاهی دچار مشکل می‌شود و اطلاعاتی نادرست به مخاطب می‌دهد.
این نوع گزارش‌های «آبکی» نشان می‌دهد که «ساعت۲۵» هرگز نگاهی تخصصی و عمیق به مسائل مربوط به موسیقی نداشته و ندارد. به نظر می‌رسد آنها می‌خواهند با کمترین هزینه‌ی ممکن دقایق برنامه را پُر کنند و هدفی جز این ندارند.
در ادامه «عیدت مبارک» با صدای مسعود امامی پخش می‌شود.
بخش بعدی برنامه «دُراب» است که در آن با بانوان موسیقی‌دان گفت‌وگو می‌شود. این بخش و پرداختن به بانوانِ هنرمند بی‌شک از حرکت‌های مثبت «ساعت۲۵» است اما به شرطی که پرسش‌ها و نوع تهیه گزارش از استانداردهای لازم برخوردار باشد.
گفت‌وگو با رضا شایسته نوازنده ویلن یکی دیگر از بخش‌های برنامه است. پس از آن هم گزارش از مراسم رونمایی کتاب لوریس چکناواریان پخش شد.
همچنین گزارشی از رونماییِ آلبوم «در عشق زنده باید» هم پخش شد.
در هیچ کدام از این گزارش‌ها و بخش‌ها، نگاهِ تخصصی و عمیق به موسیقی وجود ندارد و گزارش‌ها بیشتر جنبه‌ی سطحی دارند. هر کدام از این گزارش‌ها این قدرت را دارند که با پخش شدنشان
ظهور «سه‌گاه» با همان تهیه‌کننده‌ی «ساعت۲۵» / موسیقی در تلویزیون در انحصار یک تهیه‌کننده
تهیه کننده‌ی برنامه‌ی «ساعت ۲۵» محمود محمودی است. جالب این که در ماهِ آخر سال ۱۳۹۵ برنامه‌ی دیگری با موضوع موسیقی در تلویزیون متولد شد. نام این برنامه «سه‌گاه» است و تهیه‌کنندگی‌اش باز هم بر عهده‌ی محمود محمودی است.
در این برنامه هم همان نگاه سطحی به موسیقی وجود دارد و تنها قرار است کلیپ‌هایی از انواع موسیقی پخش شود.
«سه‌گاه» اما شاهکار تازه‌ای دارد و از علیرضا بدیع به عنوان کارشناس یا همان منتقد استفاده می‌کند. بدیع شاعر و ترانه‌سراست و معلوم نیست چرا تهیه‌کننده‌ی برنامه‌ی «ساعت ۲۵» از او به عنوان کارشناس یک برنامه‌ی موسیقایی استفاده می‌کند.
این درست است که همواره میان شعر و موسیقی ارتباطی تنگاتنگ وجود داشته و دارد اما دلیل نمی‌شود که از یک ترانه‌سرا و شاعر به عنوان کارشناس یک برنامه‌ی موسیقی استفاده کرد. مگر در ایران هیچ کارشناسی در حوزه موسیقی وجود ندارد که باید یک ترانه‌سرا این کار را انجام دهد.
علیرضا بدیع بی‌شک شاعر و ترانه‌سرایی توانمند است و بهتر است از توانمندی‌های او در همان زمینه‌ی تخصصی خودش استفاده شود و حوزه‌ی موسیقی به کارشناسان و متخصصانش واگذار شود.
وقت پایان است
شاید زمان آن رسیده که در آغاز سال ۱۳۹۶ نگاه‌های سطحی و جانبدارانه در عرصه‌ی برنامه‌های تخصصی کنار گذاشته شود.
شاید زمان آن فرارسیده که به جای رفیق‌بازی‌ها، با چشمانی باز، کارها را به اهل فن سپرد. شاید زمان آن فرارسیده که به جای شعار دادن، کمی هم عمل کرد.
شاید زمان آن فرارسیده که در سال «اقتصاد مقاومتی، تولید و اشتغال» کمی هم به فکر هزینه‌های بیت‌المال باشیم و اگر برنامه‌ای ساخته می‌شود یا به بهترین شکل ممکن باشد یا این که اصلا ساخته نشود تا بیت‌المال به هدر نرود.
شاید زمان آن فرا رسیده که «ساعت ۲۵» هم کمی به سمتِ موسیقی اصیل ایرانی حرکت کند و نگاهی ژرف به هنر ایران داشته باشد تا شاید اندکی سطح سلیقه‌ی مردمان جامعه را ارتقاع دهد.
«ساعت۲۵» در پنج سال گذشته پخش شده و هر کاری که از توانِ تولیدکنندگانش برمی‌آمده انجام داده‌اند. آنها نتوانستن را در این پنج سال اثبات کرده‌اند اما همچنان کارشان ادامه دارد؛ باید دید مسئولان صداوسیما تا کی می‌خواهند از این برنامه حمایت کنند.
انتهای پیام /
منبع :تسنیم
